Разговаравме со Антони Мазневски, македонски сликар, скулптор и професор на Факултетот за ликовни уметности во Скопје, еден од водечките уметници на револуционерната балканска уметничка сцена.
Тој вели: „Денес пазарот и комуникацијата се’ повеќе се виртуелизира. Тоа е реалноста. Ни се свиѓало или не.“
Музиката и визуелната уметност, заедно, преку Терапија, праќаат сигнали на надеж. Културните простори мора да останат видливи во време на пандемија и ограничени слободи. Изложби, инсталации, перформанси, диџеј сетови… на едно место, дома, кога поп и субкултурата се борат за простор, во време на рестрикции и дистанци, културата најмалце од се‘ би смеела да биде жртва на сеопштата криза.
Разговараме со Антони Мазневски, веднаш по отварањето на неговата последна самостојна изложба Како што е, за тоа што значи да се биде уметник во предапокалиптично време, за предизвиците, одговорноста, стравовите.
Антони Мазневски – македонски сликар, скулптор и професор на Факултетот за ликовни уметности во Скопје, еден од водечките уметници на револуционерната балканска уметничка сцена. Дипломира на Факултетот за ликовни уметности во Скопје во 1991 година. Во 2005 година ја преставува Македонија на Биеналето во Венеција со Бродот на Моцарт, пловечки музички инструмент, објект креиран од имагинацијата.
Неговите дела се дел од уметничките колекции на повеќе светски музеи и ликовни институции. Во трите децении на неговото уметничко присуство, изненадува разновидноста на ликовната естетика, филозофската мисла визуелизирана на чист и разбирлив јазик и занаетските квалификации кои успешно ги визуелизираат интелектуалните интереси.
Често го користи графичкиот симбол за бесконечност како органска, енергична форма; геометриски кој што асоцира на космички простор.
Материјалите што ги користи, скоро редовно се поврзани со модерните технологии. Од денешна перспектива, Tht End и TV Landscape (МСУ Скопје 1995г.) би можелe да се разгледуваaт како визионерски делa, мртва природа, пејзаж од телевизори кој го најавува крајот на големите нарации, семантички и лингвистички… постулати на културните феномени на нашето време: крајот на историјата… крајот на уметноста… крајот на светот.
Битно е да се спомене, според мене неговото најдобро дело А ЅЕ АЅЅЕ (1998 г.), дуплата Буба како неутрализиран симбол на подвижното општество, објект кој што завлга и во потсвесното ако го разгледуваме како Дилан Договски елемент од паралелна димензија.
Кога сме веке кај потсвесното, во серијата French Churve со преклопување и повторување на облиците на кривуљарот добива бесконечно многу варијанти на облици и асоцијации, роршарови дамки преку кои чепка во потсвесното на набљудувачот.
Неговата последна изложба Како што е, наслов кој што воедно е уметничко мото на авторот на кој што му е најважен начинот на кој што работите се кажуваат. Комбинација на слики и објекти во релација со даден простор, а просторот е најстариот дел дел од градот, неговиот прапочеток. Делата кои што се работени во изминатите 7 години, поставени пред публиката во време на пандемија, наеднаш стануваат визионерски и навестуваат интимизирање и некои нови социјални релации, но и космички состојби и интеракции.
Како се смени сцената на современата уметност по релативното нарушување на односот автор – дело- публика?
Прашањето ти е, дали може уметникот без жива публика и дали делото бара да биде видено во живо и дали на публиката и треба ТОА, живо доживување? Денес пазарот и комуникацијата се повеќе се виртуелизира. Тоа е реалноста. Ни се свиѓало или не.
Уметникот во време на глобална криза знае да произведе исклучителни дела. Колку твоето секојдневие како уметник се смени за време на пандемијата? Дали пандемијата ја доживеа како инспирација или неможност да се делува? Дали стравот и неизвесноста те мотивираа или те блокираа? Дали преку уметноста стравот се ослободува или создава фрустрации и грч?
Творештвото секако дека е терапевтско, но исто така и нагон и потреба. Уметникот-работник е инспириран во сите времиња и невремиња. Тука не се работи за загрозениот уметник, уметноста… туку за здравиот разум, човештвото, иднината.
Во првите месеци на пандемијата, градот беше празен. Како на тебе влијаеше тој магиски реализам на Скопје и метафизичката Де Кириковска празнина?
Мислиш, надреалистички, асоцијално, алиенирано….атрибутите на сегашното граѓанство. Си викам, еве зошто не го варев Де Кирико.
Дали смртта како тема испровоцирана од пандемијата наоѓа пат во твојата уметност?
На преминот од 20тиот во 21от век се најавуваше панично СМРТТА НА УМЕТНОСТА. Готово, крај. Ништо од тоа. Сите заборавија, и уплашените уметници, и инертните историчари. Потоа, како никогаш пред тоа, живи автори го капитализираа својот труд во енормни размери. Уметноста како иструјата, со дисперзијата не ја губи својата моќ, функција.
Што мислиш за концептот на виртуелни изложби, според мене повеќе податни за видео артот како форма на изразување во виртуелниот свет отколку за класичните поставки на старите мајстори од минатите времиња?
Тогаш кога ќе прифатите да ве шиша, оперира, дали робот ,запчиња за ручек, патување со курзер, бањање без вода, тогаш ДА……..ДО тогаш: една слика-1000 зборови, еден бакнеж-1000 слики. Или како што ќе рече Сузан Сонтаг за моќта на тактилното, во само еден допир со материјата е содржана цела Александриска библиотека.
Според тебе, што научивме? Дали ни е потребен нов свет?
Идејата или проекцијата за новиот свет може да биде мизонеистичка, застрашувачка или идеалистичка. Ова ме потсеќа на библискиот еп : доколку го сфатиш животот како радост, секој ден ќе ти биде мака, ако го сфатиш како мака, секој ден ќе ти биде радост.
Каква музика слушаш и што читаш во последно време?
Знам само што не слушам. Слушам разни жанрови, и сакам нова музика. Читањето се сведе на секакви кратки текстови, документи, статии, филмови.
Порака до твоите студенти?
Кога сме кај студентите и изборот на музика, често, тие ми се изворот. Пораките се секојдневни, интерни.
Линк: http://antonimaznevski.mk/
Музичкиот сет на диџеј Илина Ангел, вонвременскиот простор на турскиот Чифте Амам од 15тиот век, сега уметничка галерија и изложбата на Антони Мазневски во комбинација со дадениот простор се вашето ново патување низ ликовната уметност и музика.
Со Антони Мазневски разговараше Нита Муча.
We spoke to Antoni Maznevski, a Macedonian painter, sculptor and a professor at the Faculty of fine arts in Skopje, one of the leading artists of the revolutionary Balkan scene. He says: „Today the market and communication channels are increasingly virtualized. This is the reality, whether we like it or not.“
Music and virtual art, together, via Therapy, are sending out a signal of hope. Cultural spaces must remain visible during the time of the pandemic and restricted civil liberties. Exhibitions, art installation, performance art, DJ sets… from a single place, our home, when pop and other subcultures are fighting for their rightful place, we can not afford to make culture the sacrificial lamb, whilst being isolated and socially distanced.
We spoke to Antoni Maznevski, after the unveiling of his latest solo exhibition As it is, about what it means to be an artist in these preapocalyptic times, about the challenges he is facing, the responsibilities he has to take and of course, about his fears.
Antoni Maznevski – a Macedonian painter, sculptor and a professor at the Faculty of fine arts in Skopje, one of the leading artists of the revolutionary Balkan scene. His alma mater is the Faculty of fine arts in Skopje where he graduated in 1991. In 2005, he represented Macedonia at the Venice Biennale with Mozart’s Boat, a sailing musical instrument, a true figment of his imagination.
His works are a part of collections of many world museums and art institutions. In the three decades of his presence on the art scene, he continues to surprise with the diversity of his visual aesthetic, the philosophical thought that is depicted using a clear and comprehensive visual language and the craftsmanship that is successfully bringing his intellectual interests to life.
He often uses the infinity symbol as an organic representation of energy and a geometrical embodiment of cosmic space.
He uses high-tech materials and from today’s perspective, The End and TV Landscape (Museum of Modern Art, Skopje 1995) could me considered as the works of a true visionary, as still life, a TV landscape, a premonition to the end of the great narrative, semantically and linguistically. Postulates of the cultural phenomenon of our time: the end of history and the end of art represented as the end of the world as we know it.
It is worthy of note, that according to me, his finest work, A Se ASSE (1998) the double beetle, like a neutralized object of a moving and dynamic society, penetrating the subconscious of we are to consider it as Dylan Dog-esque element of a parallel dimension.
Whilst we are on the subject of the subconscious, the series, French Curve, with its overlapping and repetitive forms of the curved ruler, give ruse to infinite variations of shapes and associations, Rorschach dabs if you like, meddling in the observer’s subconsciousness.
His latest exhibition, entitled As it Is, is in fact the artist’s moto. The artist’s main concern is the manner in which things are told. The combinations of visual images and objects in relation to a given space, in this case, the city’s oldest part, its true beginning. The works of art, conceived over the lsat 7 years, mounted during the time of a global pandemic, become visionary works of art all of the sudden brimming with intimate promise of some new social constellations, but also cosmic states of being and interactions.
How has the art scene changes as a result of the relative disturbance of the relationship author-work of art-public?
I believe your questions I whether the artist can make do without a live audience and whether the work of art needs to be seen in the real life and is the public in need of that actual, immediate experience!? Today the market and communication channels are increasingly virtualized. This is the reality, whether we like it or not.
The artist, at the time of global crisis, needs to produce exceptional art. How has the pandemic impacted your day to day existence? Have you treated this pandemic as a source of inspiration or as an inhibitor to your ability to act? Have the fear and the uncertainty motivated you or constipated you? Have you found fear a liberating factor or creator of frustration slash artist’s block?
The act of creation has its therapeutical aspects, but it can also be considered a need and an instinctive desire. The working artist is inspired by time good or bad. We are not talking about the concept of an endangered artist or art under threat, but of healthy reasoning, humanity and the future.
In the first months of the pandemic, the city was empty. What sort of effect did the de Chiricovian emptiness that brought forth the magical realism of Skopje have on you?
You mean the surrealist, asocial and alienated attributes of today’s society? I only got reminded of the reasons I hated De Chirico.
Does death as a theme provoked by the pandemic finds its way into your art?
At the turn of the 21st century, the death of art was regularly and panically proclaimed. Enough, the end. Nothing came of it. Everyone forgot all about it, both the petrified artists and the inert historians. Then, as never before, living artists capitalized on their work to huge commercial gain. Art, as electricity, doesn’t loose its potency or function due to dispersion.
How do you feel about the concept of virtual exhibitions, that seem to lend themselves better to the format of video art, as means of expression oneself in the virtual world that the classic mounting of old masters in a bygone era?
When you accept that a robot will operate on you or give you a haircut, when you dine of teeth, travel by cruiser and bathe without water, then YES! Until then, a photo, a thousand words, a kiss, a thousand images. And as Susan Sontag famously proclaimed, a single touch harbors the entire Alexandrian library, referring to the power of tactility.
What have we learnt according to you? Are we in need of a new world?
The idea or the projection of the new world can be misoneistic, frightening or idealist. This reminds me of the biblical epic: as long as you take life as joy, every day will be sorrowful and if we take is as a burden, every day will be a joy.
What are you reading or listening to these days?
I know what I am not listening too. I listen to all genres and I love new music. Reading has been reduced to a variety of short texts, documents, articles and films.
Some wise words for your students?
As far as my students are concerned, they are the source of my new music choices, but the messages are quotidien and internal.
Link: http://antonimaznevski.mk/
The music set of DJ Ilina Angel, the fairy tale landscape of the Turkish Chifte Hammam from the 15th century, now turned art gallery, and the solo exhibition of Antoni Maznevski combined with the venue are your new travel experience through art and music.
Antoni Maznevski was interviewed by Nita Mucha. The interview was translated by Igor Pacemski.
